Οι Διανατέλλοντες ανοίγουν αυλαία αθόρυβα τη νύχτα και δύουν σαν πυροτεχνήματα την αυγή.
Μέσα από πέντε ποιητικές ενότητες ο αναγνώστης γίνεται συνοδοιπόρος των συναισθηματικών διαδρομών τους στο άχρονο των βιωμάτων όπου η νοσταλγία, ο έρωτας, η υπαρξιακή αγωνία συνθέτουν ένα λυρικό πανόραμα.
Στην αναζήτηση του προσωπικού παραδείσου θα περάσουν από αλλεπάλληλες συμπληγάδες και αλληγορικές περιπλανήσεις: διαγενεακά τραύματα, κοινωνικά στερεότυπα και αρχέτυπα, τις κρίσεις των τελευταίων δεκαετιών και τα άγχη της νέας ψηφιακής πραγματικότητας.
Στο διάβα τους αφήνουν ατόφια αστρόσκονη, που ο δημιουργός τη μετουσιώνει στην πρώτη ύλη των ποιημάτων.
Τη δική μας Οδύσσεια / τη χλευάσανε ως κακό τροπάρι. / Μα μόνο εμείς ξέρουμε πώς είναι η δική μας Ραψωδία / και θα την πούμε με τα δικά μας λόγια.