Άκουσε, Θάλασσα κι εμένα,
Σε περίμενα καιρό.
Σκοτάδι, πέτρα, κύματα μανιασμένα,
Στα βάθη εγώ και κάπου άλλος,
Σ’ αλμυρό σταυρό.
Τα χρόνια πέρασαν για όλους,
Για φύλλα, δέντρα και βουνά,
Μα εγώ, η Πέτρα, στέκω τώρα
Αντίκρυ σε όχλους και τέρατα φρικτά.
Μα είναι ένα το Κακό που πολύ πλέον φοβάμαι,
Ένα αρχαίο ριζικό, που δεν ξέρω, ούτε θυμάμαι.
Λένε πως ζει αιώνια, κάτω από αλάτι και νερό,
Κι εμένα που ποτέ δεν με ένοιαξε κανείς,
Με βρίσκει τώρα, απέναντι σ’ αυτό.
Με τρίαινα στο χέρι, με ξόρκι και θυμό,
Οι προσευχές δεν έπιασαν, τις άφησα κι εγώ.
Υπάρχουν κι άλλοι σαν εμένα, που είδαν το Κακό,
Και κάτι σκίρτησε μέσα τους και βγήκαν απ’ αυτό.
Και είναι πυξίδα η ψυχή, λαβύρινθος και χάρτης,
Πνιγμένος μέσα στην οργή, της θάλασσας αντάρτης.
Μια μάχη γυρεύω κι εγώ, μερίδα αυταπάτης.