Ένα πολύπτυχο έργο όπου ο στοχασμός και η θεατρική φλέβα συνθέτουν έναν εσωτερικό διάλογο ανάμεσα στην ύλη και το πνεύμα, στο ορατό και το άρρητο.

Στην πρώτη ενότητα, Η Δίκη ή… Περί Ανέμων και Υδάτων και Γαίας και Πυρός, ο ποιητικός λόγος μετασχηματίζεται σε μονολογικό δράμα, όπου η αφήγηση —άλλοτε ειρωνική, άλλοτε προφητική— αναμετριέται με τον Νου, τον Χρόνο.

Οι επόμενες ενότητες περιλαμβάνουν ποιήματα με άξονες τα μοτίβα της ψυχής, της μνήμης, του φωτός και της ανακύκλησης του βίου. Ο ποιητικός χρόνος δεν είναι γραμμικός· είναι ένας κύκλος, μία αιώνια αναπνοή που μεταμορφώνει τον άνθρωπο σε ρυθμό, ανάσα, γλώσσα.

Τα ποιήματα της συλλογής στροβιλίζονται ανάμεσα στην αρχαϊκή καθαρότητα και τη σύγχρονη ευαισθησία. Είναι εξομολογητικά και κοσμογονικά· ένας ύμνος στη μέθεξη, στη συνείδηση και στο ακατάπαυστο θαύμα του Είναι.