Ποια είναι η σχέση της ιατρικής με τις ανθρωπιστικές επιστήμες; Με την οπτική της ολιστικής προσέγγισης του ανθρώπου, ο παρών συλλογικός τόμος καταδεικνύει πως η συνδυαστική θεώρηση θεμάτων από διαφορετικούς επιστημονικούς κλάδους όπως η ιστορία, η φιλοσοφία, η λογοτεχνία, η γλωσσολογία, η ανθρωπολογία, το δίκαιο, οι παραστατικές και εικαστικές τέχνες κ.ά. συνεισφέρει στην ποιότητα της εκπαίδευσης των γιατρών και στη βέλτιστη άσκηση της ιατρικής. Συγκεκριμένα, ενισχύονται δεξιότητες όπως: η επικοινωνία και η παρατήρηση, η αποδοχή της διαφορετικότητας, της αμφισημίας και του «παράδοξου», η ευαισθησία ως προς τη γλώσσα και τη ρητορική των ασθενών, με στόχο τη βέλτιστη κατανόηση των αφηγημάτων τους, η ανταπόκριση στα μεγάλα ηθικά και υπαρξιακά ερωτήματα που εγείρει η νόσος και ο θάνατος, η ενημέρωση για θέματα επιστημολογίας και ιδιαίτερα γι’ αυτά που αφορούν στις τεχνολογικές εξελίξεις, η ενδυνάμωση του επαγγελματισμού και του αλτρουισμού, με έμφαση στην ενσυναίσθηση, η προαγωγή της διεπιστημονικότητας και της συνεργατικότητας, η πρόληψη και η αντιμετώπιση της επαγγελματικής εξουθένωσης. Το προοίμιο αφιερώνεται στην ανθρωπολογική διαπραγμάτευση του σώματος ως συλλογική μνήμη (Μαριλένα Παπαχριστοφόρου). Η πρώτη ενότητα θίγει νομικά και ηθικά ζητήματα (Στέφανος Γερουλάνος, Caroline Lantero, Γεώργιος Μπούτλας, Αθηνά Γκριτζάλα). Η δεύτερη εστιάζει σε θέματα που μοιάζουν αμιγώς ιατρικά, αλλά που η κοινωνική τους εμβέλεια μας οδηγεί να τα εξετάσουμε με ολιστικότερο τρόπο (Μαρία Σύρρου, Πέτρος Πετρίκης, Άννα Λιακοπούλου, Γεωργία Αγγελή). Η τρίτη παρουσιάζει τα νέα μεθοδολογικά εργαλεία που αναπτύχθηκαν από την ιατρική επιστήμη με τη βοήθεια των ανθρωπιστικών επιστημών (Ουρανία Βάρσου, Θεοδώρα Τσελίγκα, Kathleen Murphy), ενώ η τέταρτη ενότητα εστιάζει στον τρόπο με τον οποίο η τέχνη και η λογοτεχνία διαχειρίζονται την ασθένεια (Μαρία Ζουμπούλη, Δέσποινα Παπαστάθη, Αγλαΐα Μελά). Τέλος, στο επίμετρο ο Άρης Σαραφιανός θέτει σε ενιαία προοπτική πολλαπλές πτυχές της σχέσης της ιατρικής με τις ανθρωπιστικές επιστήμες.