«Η αλήθεια αυτού του κόσμου δεν είναι ότι πεθαίνουμε, είναι ότι πεθαίνουμε εξαπατημένοι» απαντά ο Λουί Γκιγιού στον Σελίν, με το κορυφαίο του μυθιστόρημα Το μαύρο Αίμα (1935) που έχει πλέον καθιερωθεί ως το έτερο γαλλικό opus magnus για τον Μεγάλο πόλεμο. Πρόκειται για ένα ιδιοφυές one-day novel που εκτυλίσσεται σε μια συντηρητική, καθολική γαλλική επαρχιακή πόλη μια μέρα του Νοέμβρη του 1917: ο Γκιγιού καταφέρνει μια ριζική τομή στη μεγάλη παράδοση της πολεμικής λογοτεχνίας του 1914-1918 αφήνοντας στην άκρη τα πεδία των μαχών και τη φρίκη των χαρακωμάτων για να εστιάσει στον εχθρό εντός των τειχών, στον πραγματικό «εχθρό του λαού»: τον μικροαστό και την ηθική του. Οι Αραγκόν, Ζακόμπ, Ζιντ, Καμύ, Μαλρώ, Πάστερνακ, Ρολάν το εκθείασαν από την πρώτη στιγμή της κυκλοφορίας του, ο Σεμπρούν το παίνεψε ως ένα από τα δύο σπουδαιότερα αντιπολεμικά μυθιστορήματα του 20ού αιώνα, ο θρυλικός εκδότης του Γκαστόν Γκαλιμάρ το κατέτασσε στους τίτλους του καταλόγου του για τους οποίους ήταν πλέον περήφανος.
« […] πώς ήταν δυνατόν να γεννιέται όχι μόνο ο πόλεμος αλλά και η ρηχότητα αυτών των κυρίων, πώς μπορούσαν όχι να ζουν αλλά να ζουν έτσι, πώς μπορούσαν να είναι τόσο σκληροί και στεγνοί, να ρίχνουν τους γιους τους στο σφαγείο, τις κόρες του στο μπουρδέλο, να απαρνούνται τους πατεράδες τους, να μπήγουν τις φωνές στις γυναίκες τους, κι έπειτα τα σπασμένα –μάχη δίχως τέλος– να τα πληρώνει η υπηρέτρια που έβγαινε πολύ συχνά, που ήταν πολύ «ξιπασμένη», και όλα αυτά ενώ το μυαλό τους το είχαν στην πορεία των εισοδημάτων τους και στην επόμενη κωμωδία που θα πήγαιναν να δουν στο Παλλάς, άμα πετύχαιναν τίποτα δωρεάν εισιτήρια;»