ΚΑΠΟΙΟΙ ΠΟΝΟΙ ΔΕΝ ΠΕΡΝΟΥΝ.
ΜΑΘΑΙΝΕΙΣ ΝΑ ΖΕΙΣ ΜΑΖΙ ΤΟΥΣ.

Όταν χάνεις έναν άνθρωπο που καθόριζε την ύπαρξή σου, δεν υπάρχει «προχωράω» όπως το ξέραμε. Υπάρχει μόνο το «κουβαλάω».

Κάθε μέρα, κάθε ανάσα, είναι μια νέα προσπάθεια να συνυπάρξεις με το κενό.

Η Δάφνη πίστευε πως ο χρόνος θα γιάτρευε την απώλειά της. Πως κάποτε θα ξυπνούσε και ο πόνος θα είχε μαλακώσει.

Μα κάποια τραύματα δεν γιατρεύονται. Μόνο βαθαίνουν.

Ανάμεσα σε σιωπές που φωνάζουν, σε μνήμες που επιστρέφουν σαν κύματα και σε λόγια που δεν ειπώθηκαν ποτέ, η Δάφνη μαθαίνει κάτι σπουδαίο:

Η απώλεια δεν είναι κάτι που ξεπερνάς. Είναι κάτι που σε αλλάζει. Που σε ξαναγράφει.

Γιατί, το να χάνεις κομμάτια του εαυτού σου, δεν σημαίνει ότι χάνεσαι.

Σημαίνει ότι αρχίζεις να υπάρχεις αλλιώς.

Αυτό το βιβλίο είναι για εκείνον που έφυγε.

Αλλά και για εκείνον που έμεινε.