Το φετινό θέμα του διαγωνισμού λειτούργησε με διττό τρόπο: αφενός ως μια άτυπη αλλά απολύτως αντιπροσωπευτική αποτίμηση των στίχων –μελοποιημένων ή μη– που επιδρούν και αφήνουν ανεξίτηλα σημάδια στη συλλογική μνήμη και συνείδηση· αφετέρου, ως απόδειξη πως ορισμένοι στίχοι αποκτούν σχεδόν γνωμικό χαρακτήρα και, επαναλαμβανόμενοι, λειτουργούν ως εσωτερικά σημεία αναφοράς – κάπως σαν ανατολίτικα mantra, που μπορούν να οδηγούν το θυμικό των ανθρώπων σε νέες εμπειρίες.
Μέσα από την προσεκτική μελέτη των υποβληθέντων διηγημάτων, αναδεικνύεται μια θεματολογία που κινείται γύρω από τα διαχρονικά, αρχετυπικά ποιητικά μοτίβα: απώλεια-χωρισμός-θάνατος, πληγή-τραύμα-ενοχή, μνησικακία-εκδίκηση, δικαιοσύνη-ανταπόδοση, διαταραχή-εξισορρόπηση, φθόνος-υπέρβαση, πόλεμος-ειρήνη, έρωτας-μοναξιά, αγάπη-μίσος, αστοχία-συγχώρεση, αμαρτία-άφεση, τρικυμία-γαλήνη, κόπος-ανάπαυση, μνήμη-λήθη, ανάμνηση-θύμηση, εμπειρία-απειρία, ελπίδα-απογοήτευση. Μέσα από αυτές τις αντιθέσεις εξυφαίνεται, εν τέλει, η πολύπλευρη ανθρώπινη ύπαρξη, η οποία βρίσκει τρόπο να εκφραστεί λογοτεχνικά, καταθέτοντας συναισθήματα, προβληματισμούς και διαχρονικούς στοχασμούς.