Ὁ Ἰάκωβος Μπαῖμε (1575~ 1624) δικαίως μπορεῖ νὰ χαρακτηρισθεῖ ὡς ὁ πατέρας τοῦ νεωτέρου εὐρωπαϊκοῦ ἐσωτερισμοῦ. Εἶναι ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος εἰσήγαγε σ\' αὐτὸν τὴν ἰδέα τῆς Παρθένου Σοφίας ἔπειτα ἀπὸ τρεῖς μυστικιστικές του εμπειρίες. Εἶναι ὁ κατ\' εξοχήν θεμελιωτὴς τῆς εὐρωπαϊκῆς Θεοσοφίας, ὁ ὁποῖος μᾶς κατέδειξε τὴν ὁδὸ τῆς προσωπικῆς ἀποκαλύψεως.

Στο βιβλίο τοῦτο (ποὺ εἶναι τὸ πρῶτο του καὶ τὸ κατ\' ἐξοχὴν εἰσαγωγικό στο συνολικό του ἔργο) μὲ τὸν μυσταγωγικό του λόγο μᾶς ὠθεῖ νὰ ἀντιληφθοῦμε τὴν πνευματική διάσταση τοῦ κόσμου· μᾶς καθοδηγεῖ νὰ διακρίνουμε τὶς πνευματικές ποιότητες ἢ δυνάμεις ποὺ εἶναι πίσω ἀπὸ τὶς μορφὲς καὶ τὰ φαινόμενα. Καὶ τότε ὁ κόσμος παύει νὰ εἶναι ἕνα θέατρο «τυχαίων» φαινομένων καὶ γίνεται ἕνα πεδίον πνευματικῶν δράσεων, διαδράσεων καὶ ἀλληλεπιδράσεων, ὅπου ἐμεῖς ~ ὡς ἄνθρωποι, ὡς ἔνσαρκα πνευματικὰ ὄντα – καλούμασθε νὰ ἀναλάβουμε πνευματική δράση, συντασσόμενοι μ\' ἐκεῖνες τις δυνάμεις ποὺ συνιστοῦν τὴν ἐσωτέρα μας οὐσία, τὴν ὀντολογική μας ταυτότητα.