Στα τέλη του 19ου αιώνα, ο Lombroso απέδειξε πειραματικά το γεγονός ότι οι εσωτερικές συγκινήσεις αποκαλύπτονται στις μεταβολές της κυκλοφορίας του αίματος ενός ατόμου, παρά την φαινομενική εξωτερική απάθειά του. Η μέτρηση των βιολογικών αντιδράσεων (όπως μεταβολών της αναπνοής ή του σφυγμού, της ίδρωσης, των κινήσεων των βλεφάρων κ.ά.) οδήγησε στην κατασκευή ψυχοδιαγνωστικών εργαλείων «ανίχνευσης ψεύδους».
Στις αρχές του 20ου αιώνα, η ιατροδικαστική χρησιμοποίησε τα αποτελέσματα των ερευνών της εφαρμοσμένης ψυχολογίας σχετικά με το ψεύδος. Η μελέτη της συνείδησης μέσω των συνειρμένων ψυχικών στοιχείων (Wundt, Freud, Jung κ.ά.) διαπίστωσε ότι η ψυχολογική προσπάθεια που καταβάλλει το άτομο για να δώσει ψευδείς απαντήσεις, προκαλεί βιολογικές αντιδράσεις (όπως κοκκίνισμα προσώπου, επιτάχυνση της αναπνοής, έντονο καρδιοχτύπι, εφίδρωση, αμήχανες κινήσεις κ.ά.).
Στον 21ο αιώνα νέες τεχνολογικές μέθοδοι επιχειρούν να ανιχνεύουν το ψεύδος μέσω αλλαγών στη λειτουργία του εγκεφάλου μεταξύ ειλικρινών και ψευδών αποκρίσεων (όπως οι αλλαγές στη ροή του αίματος και στα επίπεδα οξυγόνωσης του εγκεφάλου). Με αρχή ότι η αναστολή της ειλικρινούς απάντησης αποτελεί βασικό συστατικό της σκόπιμης εξαπάτησης, οι ερευνητές υπέθεσαν ότι οι γνωστικές διαφορές μεταξύ ψεύδους και αλήθειας σχετίζονται με διαφορετικές νευρωνικές συνδέσεις...