Ήδη από το φθινόπωρο του 2024, με την επανεκλογή του Ντόναλντ Τραμπ ως προέδρου των ΗΠΑ, φάνηκε ότι το 2025 εκτός από συσσωρευόμενα δεινά των δύο πολέμων, στην Ουκρανία και στη Μέση Ανατολή, θα έφερνε σημαντικές αλλαγές στον κόσμο. Όντως αναμένοντο καταιγιστικές γεωπολιτικές εξελίξεις (αλλαγές), με την ανάληψη των καθηκόντων του Τραμπ, το 2025. Ο πλανήτης ξαφνιάστηκε, αφενός από την επιθετική ρητορική του, ακόμη και προς τους συμμάχους των ΗΠΑ, αφετέρου από τις γρήγορες κινήσεις του, που πιθανόν να μετέβαλαν τις ΗΠΑ σε έναν επεκτατικό γίγαντα, που ενστερνιζόταν ευρύτερα τον Προστατευτισμό και τον Αναθεωρητισμό με σύνθημα Make America Great Again. Η αντιμετώπιση της απειλής της Κίνας αναδύθηκε επισήμως ως η πρώτη αμερικανική προτεραιότητα. Παράλληλα η Ρωσία άρχισε να φαντάζει ως ένας υποψήφιος εταίρος των ΗΠΑ και η Ουκρανία ως μια ενόχληση που έπρεπε να πάψει να υφίσταται, με όποιο κόστος εις βάρος της ίδιας της Ουκρανίας. Στο ίδιο πνεύμα με τον Τραμπ κινήθηκε και το Ισραήλ, το οποίο με έναν Δυτικό ούριο άνεμο (κυρίως αμερικανικό), απομάκρυνε την άμεση ιρανική πυρηνική απειλή. Όσον αφορά την Ευρωπαϊκή Ένωση ήταν ουσιαστικά ο μεγάλος ηττημένος, διότι έμεινε να συμπαρίσταται μόνη στην Ουκρανία, με τεράστιο οικονομικό κόστος, ενώ η οικονομία της, εξουθενωμένη ενεργειακά, λόγω του μετώπου που απερίσκεπτα άνοιξε εις βάρος της Ρωσίας, κλήθηκε επιπλέον να αντιμετωπίσει, από τη μια πλευρά την εντολή Τραμπ για τεράστια αύξηση των αμυντικών της δαπανών και από την άλλη τα δασμολογικά μέτρα των ΗΠΑ, που θίγουν κυρίως την αυτοκινητοβιομηχανία της Γερμανίας αλλά και ευρύτερα τις ευρωπαϊκές χώρες, που παράγουν χάλυβα, αλουμίνιο, τρόφιμα, ποτά κ.ά. Οι φτωχότερες χώρες της Ευρώπης εκτιμάται ότι θα υποστούν περαιτέρω οικονομικές (και όχι μόνο) απώλειες, ενώ ο διεθνής αντίκτυπος, θα πλήξει ακόμη περισσότερο την πάμπτωχη Αφρική, το εργατικό δυναμικό της οποίας θα αναζητήσει εντονότερα καταφύγιο στην Ευρώπη.