Αν η κατασκευή ενός κτίσματος είναι η τακτοποίηση ενός σωρού από πέτρες και τούβλα με τη συγκρότηση μιας λίγο – πολύ ευανάγνωστης μορφής, τότε είναι η χρήση του που μετατρέπει το τακτοποιημένο αυτό σωρό από πέτρες και τούβλα σε σπίτι, σχολείο, δημαρχείο, ναό. Χρήση που ευνοείται και εξυπηρετείται λιγότερο ή περισσότερο – αλλά που δεν επιβάλλεται – από αυτήν ή εκείνη τη μορφή. Και, πολύ περισσότερο από τη μορφή του, είναι η χρήση του κτίσματος που επιτρέπει τη δημιουργία του ενός ή του άλλου αφηγήματος, σχετιζόμενου με το ίδιο κτίσμα και τους ανθρώπους γύρω του, αφήγημα που είναι αποφασιστικής σημασίας στο να καταστεί το κτίσμα μέρος του πολιτιστικού μας περιβάλλοντος. Οι άνθρωποι ζουν τη ζωή τους δημιουργώντας νέα, αλλά και αγνοώντας, καταστρέφοντας ή οικειοποιούμενοι υφιστάμενα, παλαιότερα ή νεότερα κτίσματα, δηλαδή χρησιμοποιώντας τα ως αντικείμενα με τα οποία – και πάνω στα οποία – μπορούν να ικανοποιήσουν ένα ολόκληρο φάσμα επιθυμιών τους, από τις πιο πρακτικές έως αυτές που ανταποκρίνονται στις πιο μύχιες, και συχνά σκοτεινές, παρορμήσεις τους. Το βιβλίο αυτό μας θυμίζει ότι τα κτίσματα είναι κάτι πολύ περισσότερο από πέτρες και τούβλα όμορφα τακτοποιημένα.