Ἡ δεύτερη ὀμορφιά, ὅταν ἡ λύπη
σμίγει μὲ τὸ γαλάζιο τ᾽ οὐρανοῦ
στὴν ἴδια εἰκόνα, tangled up in blue,
κι ἀκούγονται ὅλοι οἱ κῆποι νὰ γιορτάζουν
κι ὅλες οἱ λέξεις συνομολογοῦν :
τὰ σύννεφα ποὺ γύρω ἀπὸ τὸν ἥλιο
συνάζονται ὅταν δύει, τὰ ἰσκιώνει
ἡ σκέψη τῆς θνητότητας τοῦ ἀνθρώπου,

τὸ βλέμμα ποὺ δὲν παύει νὰ κοιτᾶ˙
καὶ τὸ βαθὺ γαλάζιο ποὺ ἀνασαίνει
μαζί μας κι ὣς τὸ πλήρωμα τοῦ χρόνου,
τὰ φανερώνει ὅλα: τροβαδοῦροι
τὴν ὀμορφιὰ ἑρμηνεύουν ποὺ δὲν βρῆκαν,
μίμοι τὴν παριστάνουν, ἰδαλγοὶ
φρουροῦν τὴ θύρα της, κι ὁ παντοπώλης
ἀποκοιμήθηκε μὲς στ᾽ ὄνειρό του.