Η κόκκινη πόρτα
5 Φεβρουαρίου 2016

Η «ποίηση είναι μια πόρτα ανοιχτή» γράφει ο ποιητής Γιώργης Παυλόπουλος. Ωστόσο, η πόρτα κλείνει όταν κάποιος προσπαθεί να καταλάβει το μυστικό της ποίησης. Ο ποιητής σμιλεύει με τις λέξεις του τη διαρκή αγωνία των ανθρώπων να δώσουν
απαντήσεις στα ερωτήματά τους διαβαίνοντας το κατώφλι του ποιητικού σύμπαντος. Τότε, ακούγεται ο θόρυβος από τους μεντεσέδες που σφαλίζουν την είσοδο στους ασεβείς που είναι έτοιμοι να δρασκελίσουν το κατώφλι.

Η πόρτα, λοιπόν, είναι το σύνορο ανάμεσα στο μέσα και το έξω. Είναι αυτή που προστατεύει την ιδιωτικότητα. «Για όσους δεν κλει η πόρτα σου, κόψιμο μην έχεις» αποφαίνεται η λαϊκή θυμοσοφία. Υπογραμμίζει τον καταλυτικό ρόλο της πόρτας στη συγκρότηση ιδιωτικότητας. Ακόμη και παλιότερα που η αυλή ήταν ο τόπος για όλη τη γειτονιά το κλείσιμο της πόρτας έδινε σήμα σε όλους τους απ’ έξω για την οριοθέτηση του ιδιωτικού για όσο διάστημα έκρινε ο ιδιοκτήτης. Έτσι, η παροιμία που ισχυρίζεται ότι «κάθε πόρτα και το καρφί της» αναφέρεται σ’ αυτά τα μυστικά που η πόρτα κρατούσε μακριά από τη βουλιμία της περιέργειας των άλλων. (…)