ηφαιστειωθείς

πότε να ήταν που αναδύθηκα
ή μήπως εδώ επέπλεα από πάντα;
αμυδρά θυμάμαι ν’ ανυψώνομαι
να αιωρούμαι και να κατακρημνίζομαι
έως που ξύπνησα καταμεσής του αρχιπελάγους

ό,τι δικό μου ήταν μαλακό καταβροχθίστηκε
από ιριδίζοντα ψάρια
και χάλκινα καβούρια χωρίς δαγκάνες
μέχρι που τα κόκκαλά μου έγιναν ελαφρόπετρες
τέσσερα εκατομμύρια χρόνια πριν
και δυο χιλιάδες χρόνια μετά
κι έναν βίο που μετά βίας μετράει

κι όλες οι λέξεις
εραστών που ψιθύρισαν
ή ούρλιαξαν στ’ αυτιά μου –όχι τα ρήματα,
τα επίθετα– έγιναν μαύρα βότσαλα
που αστράφτουν και τραγουδούν με το μελτέμι