Προσφυγόπουλα είμαι εγώ

Προσφυγόπουλα είμαι και εγώ απ’ την ωραία Χίο
πολλά είδαν τα μάτια μου προτού ακόμα φύγω.
Είδα να τρώνε οι δυστυχείς χόρτα και λεμονάκια
και πέθαιναν οι δυστυχείς μέσα εις τα σοκάκια
χωρίς παπά χωρίς Σταυρό χωρίς κανένα δικό τους
πήγαιναν τους δυστυχείς μες στο νεκροταφείο.
Φύγαμε από τα σπίτια μας όλοι γνωστοί αντάμα
και τώρα χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα.
Οι Γερμανοί μας κυνηγούν και οι Τούρκοι μας χτυπούνε
να και τα καταδιωκτικά που πίσω μας γυρνούνε.
Είναι να μας λυπόσασταν στα τόσα μας τα χάλια
που αφήσαμε τα σπίτια μας να’ μαστε προσφυγάκια.
Μας φέρανε στην έρημο σε ξένες πολιτείες
και εύχομαι στον αίτιο να έχει τις αμαρτίες.
Στην Αφρική θα μας πάνε όλοι οι μεγάλοι λένε
και μένα τα ματάκια μου μέρα και νύχτα κλαίνε.
Πολλοί καημοί μου έρχονται απάνω στην καρδιά μου
άραγε στην μαύρη γη θα βρω τη γιατρειά μου;
Ασημώ Μελαχροινούδη
Πήγαιναν τους δυστυχείς μες στο νεκροταφείο
Φεύγοντας από το σπίτι μας όλο γυρνούσα πίσω
σκεφτόμουνα η δυστυχής αν θα ξαναγυρίσω.
Οι πλείστοι που απέθαναν στην ύστερη στιγμή τους
ψωμί φωνάζαν να γευθούν κι ας έβγαινε η ψυχή τους.
Αλλά εις μάτην οι πτωχοί ζητούσανε ψωμάκι,
αντί ψωμί γευότανε του χάρου το φαρμάκι.
Αλεξάνδρα Στέλιαρου