Το βιβλίο αυτό το εξηγεί ωραία ο Διονύσης Σαββόπουλος, από την αρχή της Μεταπολίτευσης μέχρι το τέλος των ημερών:

«Ήθελα να βάλω τα πράγματα σε μια σειρά. Κάθισα και έγραψα πρώτα πρώτα ένα τραγούδι για την Κύπρο […]». Ύστερα έγραψε και τον «Πολιτευτή», ενώ ξέθαψε κι ένα του Μπαγιαντέρα, τον «Καθρέφτη», που το είπαν με τον γηραιό ρεμπέτη παρέα.
«Το δισκάκι είναι συλλεκτικό. Είναι συλλεκτικό όπως και το άλλο, με το τραγούδι “Για την Κύπρο” και φλιπ σάιντ το “Σαν τον Καραγκιόζη”. Αυτά τα τέσσερα τραγούδια ήταν η συγκομιδή μου για το 1974». Ώστε έτσι, λέω τώρα, και μπαίνουν όλα σε μια σειρά, αρχής γενομένης από το έτος 1974: πενήντα χρόνια κομμάτια, πενήντα χρόνια σουξέ. Δεν ξέρω τι πούλησε το δισκάκι του Σαββόπουλου.
Το δικό μου ξέρω ότι θα γίνει μπεστ σέλερ, και το ξέρω μετά βεβαιότητος, σαν τον Καραγκιόζη του κορυφαίου Κύπριου καραγκιοζοπαίχτη, Χριστόδουλου Αντωνιάδη Πάφιου, που ήταν, κατά σύμπτωση, συγχωριανός μου – ο καραγκιοζοπαίχτης, αλλά μπορεί και ο Καραγκιόζης∙ ποιος ξέρει; Αυτός, πάντως, φταίει για όλα. Εγώ κάνω απλώς τη συγκομιδή.