Στόχος του βιβλίου είναι να συμπληρώσει το μεγάλο ερευνητικό κενό της εξέλιξης του δραματολογίου του ελληνικού θεάτρου σκιών κατά τη μεσοπολεμική περίοδο του 20ού αιώνα. Στο διάστημα αυτό σημειώθηκε έκρηξη δημιουργίας νέων παραστάσεων οδηγώντας μια προφορική τέχνη στα όρια μεταξύ παράδοσης και νεοτερισμού. Επιχειρείται μια συνολική διερεύνηση των τυπικών μοντέλων της πλοκής των παραδοσιακών έργων του ελληνικού θεάτρου σκιών, αντλώντας εργαλεία από τη μεθοδολογική προσέγγιση της επιστήμης της προφορικής λογοτεχνίας. Παρά την έμφαση στους κώδικες της προφορικής δημιουργίας, η μελέτη δεν παραγνωρίζει τις αποκλίσεις που επέφεραν στα παραδοσιακά μοντέλα δημιουργίας η αναγκαιότητα του αυτοσχεδιασμού, η μορφή του δραματοποιημένου πρωτογενούς υλικού, οι λόγιες αξιώσεις κάποιων μορφωμένων καραγκιοζοπαιχτών και ο δημιουργικός καλλιτεχνικός οίστρος τους. Για την ολοκλήρωση της έρευνας μελετήθηκαν εκατοντάδες κείμενα και καταγραφές έργων του Καραγκιόζη, αποθησαυρίστηκαν χιλιάδες παραστάσεις σε ηλεκτρονικά αρχεία και συγκεντρώθηκε μεγάλος όγκος βιβλιογραφίας. Εντούτοις, οδηγός για τις παραστάσεις του Μεσοπολέμου αποτελεί το δραματολόγιο των καραγκιοζοπαιχτών στην πόλη της Πάτρας με βάση τις ευρεθείσες καταγραφές σε εφημερίδες αυτής της πόλης.