Έχοντας μεγαλώσει σε μια κακοποιητική οικογένεια, σε έναν κόσμο δίχως αγάπη και θαλπωρή, και έχοντας χάσει τον αδερφό του από αυτοκτονία, ο Εμμανουήλ μετακομίζει στην Αθήνα για να κάνει μια νέα αρχή στη ζωή του. Οι καταστάσεις τoν αναγκάζουν να αφήσει την ψυχή του σε ένα γράμμα για να λυτρωθεί αποκαλύπτοντας τις αμαρτίες της οικογένειάς του. Το τελευταίο γράμμα που θα γράψει. Το κείμενο παίρνει ζωή και η ψυχή ζωντανεύει. Η τελευταία του παράσταση.

Παρατηρώ, καθώς επισκέπτομαι το θεοσκότεινο κι από χρόνια ακατοίκητο βαγόνι του χρόνου, πως ήμουν ένας παλιάτσος, ένας θλιβερός γελωτοποιός, ένας ανόητος κλόουν. Ήμουν ένα άθλιο, καταφρονεμένο και κυνικό παιδί, που άργησε να συνειδητοποιήσει και βιάστηκε να νιώσει. Ένα παιδί που πάσχιζε να ζαρώσει το πρόσωπό του, να το ρυτιδιάσει και να το παραμορφώσει, προκαλώντας μια φαιδρή έκφραση, που αγκομαχούσε να σουφρώσει τα χείλη του, θέλοντας να φανερώσει μια αποτρόπαιη γκριμάτσα για να προσφέρει γέλιο. Αυτός ήταν ο τρόπος να ελαφρύνω τη ζωή των ανθρώπων. Κατ’ αυτόν τον τρόπο θα γινόμουν αποδεκτός. Θα εισέπραττα ένα χαμόγελο ή ένα φτύσιμο.
Πάντα θα είμαι ένας υποκριτής. Για όσο ζω θα είμαι μέρος μιας θεατρικής παράστασης χωρίς κοινό, χωρίς επιδοκιμασία, χωρίς έπαινο, χωρίς χειροκρότημα.