Πώς ένας Παλαιστίνιος γίνεται πρόσφυγας στον ίδιο του τον τόπο – πολίτης χωρίς πατρίδα μετά τη δημιουργία του κράτους του Ισραήλ το 1948, ανέστιος μετά την κατάσχεση της οικογενειακής γης του από τους εποίκους το 1949, Άραβας Ισραηλινός δεύτερης κατηγορίας ανάμεσα στους κατακτητές;

«Κάθε όμορφο ποίημα είναι μια πράξη αντίστασης», ισχυρίζεται ο Μαχμούντ Νταρουίς. Φωνή του παλαιστινιακού λαού και ένας από τους πιο λαμπρούς ποιητές της γενιάς του, έγραψε επίσης πολλά αξιοσημείωτα αυτοβιογραφικά δοκίμια. Πρωτοδημοσιευμένα στη Βηρυτό το 1973, τα κείμενα αυτά θέτουν ζωτικά ερωτήματα γύρω από την υπαρξιακά περίπλοκη πραγματικότητα που αντιμετωπίζουν οι Παλαιστίνιοι στο Ισραήλ και την αμφισημία της ταυτότητας του ίδιου του Νταρουίς ως Ισραηλινού Παλαιστίνιου. Στοχαστικά και λυρικά, επιστρατεύουν το μύθο, τη μνήμη και τη γλώσσα για να εμβαθύνουν στις εμπειρίες του συγγραφέα από τoν κατ’ οίκον περιορισμό του, την αναμέτρησή του με Ισραηλινούς ανακριτές και τα διαστήματα που πέρασε στη φυλακή. Το Χρονικό είναι έτσι μια μύχια έκφραση της απώλειας της πατρίδας, της καθημερινής, ατέρμονης θλίψης που τη συνοδεύει και των αγώνων που συνεχίζονται σήμερα, επίκαιροι όσο και τότε.