Ήταν μια μέρα όπως όλες οι άλλες, τουλάχιστον έτσι ξεκίνησε. Οι ίδιες κινήσεις, οι ίδιες σιωπές, το ίδιο βάρος της συνήθειας. Ο Νικηφόρος, μαθητής πια στη Γ’ Λυκείου, πορευόταν στο γνώριμο μονοπάτι, φορώντας, όπως πάντα, τη μάσκα που ταίριαζε στην περίσταση. Μια ζωή ραμμένη στα μέτρα των άλλων.
Κι όμως, εκείνη η μέρα έκρυβε κάτι αλλιώτικο. Μια απρόσμενη συνάντηση, όχι τόσο με κάποιον άλλο, όσο με τον ίδιο του τον εαυτό. Σαν να καθρεφτίστηκε ξαφνικά σε ένα φως που δεν είχε ξαναδεί. Κι αυτό το φως τον ξύπνησε.
Ξύπνησε από τον λήθαργο της προσαρμογής, από την υπακοή στα ‘πρέπει’ και στα ‘έτσι κάνουν όλοι’. Για πρώτη φορά, κοίταξε τη ζωή του κατάματα, όχι όπως την είχαν φανταστεί οι άλλοι, μα όπως άρχισε να την ονειρεύεται ο ίδιος.
Κι εκεί, στη στροφή μιας απλής μέρας, γεννήθηκε η επανάσταση. Σιωπηλή, αλλά οριστική. Από τούδε και στο εξής, η ζωή του θα ήταν δική του. Επιλεγμένη. Αληθινή.