Όταν τα σφυριά, τα μαχαίρια, οι μηχανές που θερίζουν,

τα εργοστάσια, οι δογματικές εικόνες, τα θεάματα,

το κόκκινο χρήμα, το κόκκινο κρέας, ο πολυέλαιος

και το λευκό ψωμί χάνουν τα όριά τους,

τότε ο άνθρωπος αρχίζει και μετρά όρια έως το εκατό

και πάλι από την αρχή, και πάλι και πάλι.

Φλέγεται να μετράει, μήπως σας θυμίζει κάτι;

Μετά γκουγκλάρει να βρει μια ανάσταση που ζήλεψε στον ύπνο του.

..

Η συνείδησή τους κοιτούσε πάντα δεξιά

κι ας είχε αριστερό λόγο πολλές φορές,

είχε χτίσει στην επιφάνεια των αγαθών

σωστικές λέμβους ασυνειδησίας.

Τολμούσε όμως να πιει έναν αναρχικό καφέ.

Αγοραπωλησίες εν πλήρη δράση.

..


Μην ξεχνάμε αυτά που τα βάφτισαν «τίποτα»,

τα ενοχοποιημένα φλάουτα,

τις θλιμμένες λύσεις που θα ψάξουμε,

όταν, αν, εξέλθουμε απ’ την ύπουλη γλυκύτητα

κι από φανταχτερά ποιήματα.

Δωσ’ μου το χέρι.

...

Ανήκουμε στις βασανισμένες μας στιγμές.

...

Το κόστος τα κέρδισε όλα, το κόστος τα έχασε όλα.

Κάτι κατεργασμένες Κυριακές,

Δευτέρες και Παρασκευές,

εξωμήτριες περιπτώσεις.