«Έκλεισα τα δώδεκα χρόνια μου τη μέρα που πέθανε ο Μίκης Θεοδωράκης. Δεν είχα ιδέα ποιος ήταν και δεν ντρέπομαι να το πω. Αλλά, ό,τι κι αν άνοιγα εκείνο το πρωινό -Instagram, Facebook, τηλεόραση- είχε τη φάτσα του, μια φιγούρα σαν του τρελού, με ανοιχτά χέρια λες και θα πέταγε. Πάτησα από περιέργεια ένα λινκ κι άκουσα την Όμορφη Πόλη, πρώτα σε εκτέλεση Μανώλη Μητσιά κι έπειτα του Βασίλη Παπακωνσταντίνου. Κι εκείνο το μεσημέρι των δωδέκατων γενεθλίων μου, 2 Σεπτεμβρίου 2021, συνειδητοποίησα πόσα λίγα ξέρω και για τη χώρα που με φιλοξενεί και για τον κόσμο γενικότερα».

Ο δωδεκάχρονος Λούκα δυσανασχετεί με τους γονείς του, με το εκπαιδευτικό σύστημα, με την πόλη που ζει. Τα τραγούδια του Θεοδωράκη, η ελληνική μυθολογία και οι δρόμοι της Θεσσαλονίκης πλαισιώνουν το πέρασμά του από την παιδική ηλικία στον κόσμο των εφήβων, όπου όλα είναι δυνατά – όσο και δύσκολα.