Τι μουσική παιανίζουν οι ασωτίες μας

στο σώμα που βρυχάται τον επαναπατρισμό του;

Τι μουσική παίζουν τα λάθη μας;

Η εξελικτική πορεία στα μονοπάτια και στις ευθείες του ανικανοποίητου σώματος πασχίζει να ανοίξει παράθυρο ελευθερίας επενδύοντας στις δεσπόζουσες έννοιες της ασωτίας, της ουτοπίας, του νόστου, της φύσης. Οι έννοιες αυτές φορτίζονται και επαναφορτίζονται αμφίθυμα από τον σπινθήρα που ανάβουν οι ελλείψεις, οι απώλειες, οι επιθυμίες, οι χαρές, το τυχαίο, τα πάθη, τα πένθη. Κι έτσι αποκτούν οντότητα οι λέξεις και επιχειρούν να περπατήσουν.

Η ασωτία ως άλλος πόλος της πίστης με συνισταμένη τη ζωή.

Η ασωτία ως εκδοχή του παραδείσου.