Εφόσον δεν μπορούν να εξαναγκάσουν σε υπακοή τη δικαιοσύνη, καθιστούν δίκαιη την υπακοή στη δύναμη˙ αφού δεν μπορούν να ισχυροποιήσουν τη δικαιοσύνη, δικαιώνουν την ισχύ.
Γράφοντας στις περίφημες Σκέψεις του για τη δεινή οντολογική θέση και τελικά για την αθλιότητα που χαρακτηρίζει το είδος μας, ο «μαθηματικός φιλόσοφος» Μπλεζ Πασκάλ δεν αποκηρύσσει ούτε αποστρέφεται ψυχρά. Βλέπει απλώς τον κόσμο και τον εαυτό του από μια απόσταση που ζαλίζει: γιατί το αίνιγμα της ύπαρξής μας δεν καθιστά πια τον άνθρωπο μέτρο όλων των πραγμάτων αλλά το εκκρεμές ανάμεσα στο μηδέν και το άπειρο – έναν μικρό δισταγμό του σύμπαντος. Και διαθέτει ακόμη την οξυδέρκεια, ήδη από τον 17ο αιώνα, να μην προτείνει κανένα σύστημα, μόνο την παραδοχή ότι κανένα σύστημα δεν αρκεί – μια γνήσια φιλοσοφική διακήρυξη αβεβαιότητας, με τη μορφή πνευματικής εξομολόγησης, που λυτρώνεται από την ίδια της την αγωνία.