Κάποτε, τα παλιά Δημοτικά σχολεία ήταν γεμάτα ζωή. Ήχοι από κιμωλίες έτριζαν στους μαυροπίνακες, παιδικά γέλια γέμιζαν τις αυλές, θρανία γέμιζαν όνειρα. Τώρα στέκουν σιωπηλά, ξεχασμένα, ντυμένα με τη σκόνη του χρόνου, μοιάζουν σαν να κοιμούνται. Αυτό το λεύκωμα ξαναδίνει φως σε αυτά τα σχολεία. Από το βορρά μέχρι το νότο, από απομακρυσμένα χωριά στα σύνορα μέχρι ξεχασμένες γειτονιές, από την Σμύρνη μέχρι την Κύπρο, οι εικόνες του δεν καταγράφουν απλώς ερείπια· αφηγούνται ιστορίες. Κάθε φωτογραφία είναι ένα παράθυρο στο παρελθόν – και μια ερώτηση για το παρόν. Μην διαβάσεις το λεύκωμα όμως σαν βιβλίο. Δες το σαν ένα ταξίδι στη μνήμη, σε όσα δεν πρέπει να σβηστούν. Ξεφυλλίζοντάς το, η σκόνη διαλύεται, οι αναμνήσεις ζωντανεύουν, και για λίγο, αυτά τα σχολεία γεμίζουν ξανά ζωή. Ίσως, μέσα στις εικόνες, βρεις κι ένα κομμάτι από τη δική σου ιστορία.