Μένουν έτσι ώρα πολλή· τόση όση συνήθως διαρκούν οι αποχαιρετισμοί στις κηδείες. Στο τέλος του Daa τραγουδάνε μπροστά σε όλα τα μέλη της Gbee, τον φύλαρχο, την queen mother και τους γηραιούς τον στίχο με τόση ένταση, που όσο τραγουδούν πέφτει νεκρική σιγή. Η ένταση της φωνής της Μαργαρίτας είναι ξύλινη και διαχέεται στον περιβάλλοντα χώρο. Η ποιότητα της φωνής του Τ. είναι μεταλλική και μαχαιρώνει όλους τους θεατές της ασυνήθιστης αυτής παράστασης. Μόλις o στίχος εκπνέει ξεσπάει το μεγαλύτερο κέφι που γνώρισε ποτέ το Daa.
[…]
Στην Αφρική οι νεκροί θάβονται γυμνοί μέσα σε φέρετρα που έχουν χρώμα. Συχνά είναι ροζ, γαλάζια, άσπρα ή άλλα χρώματα. Η Μαργαρίτα θυμάται το ροζ φέρετρο της Adwoa, το άσπρο της Ester και το γαλάζιο του Patrick. Στην ύπαιθρο της Αφρικής δεν υπάρχουν μαγαζιά, μόνο παραπήγματα αραδιασμένα στον κεντρικό δρόμο. Τα φέρετρα, όπως και όλα τα άλλα εμπορεύματα, τα αραδιάζουν στον κεντρικό δρόμο.

Η κοινωνική ανθρωπολόγος Μαργαρίτα μεταναστεύει από την όχθη μιας ακύμαντης λιμνοθάλασσας στο πατρικό της στην Αθήνα, από την Αθήνα στο Μάντσεστερ, από το Μάντσεστερ στην Αφρική και πάλι πίσω στην Αθήνα. Κρατά δύο τετράδια: ένα μαύρο κι ένα κόκκινο. Το μαύρο το γεμίζει με επαγγελματικές σημειώσεις· στο κόκκινο κρύβει τα αχώνευτα της μνήμης της. Την συνοδεύουν η φωνή του φτερουγισμένου πατέρα της και τα φάσματα των συναδέλφων της, που τους δάγκωσε το φίδι. Ο David Bowie, απών, μα πανταχού παρών με τους στίχους των τραγουδιών του, δίνει μικρές σκηνοθετικές οδηγίες για τη συνύπαρξη του εδώ με το επέκεινα.
Ένα βιβλίο για τη συνάντηση με τον εαυτό και την αλλαγή που έρχεται όταν κανείς αναμετράται μετωπικά με το θάνατο.