Πρόκειται για μια πυκνή και πολυσύνθετη ποιητική συλλογή, στην οποία συνυφαίνονται υπαρξιακά, κοινωνικά και ερωτικά ερωτήματα, μνήμες συλλογικές και προσωπικές, με τη γλώσσα να κυλά λυρικά αλλά και σπαρακτικά – σαν ποταμός που δεν παύει να ζητά διέξοδο, παρηγορία ή λύτρωση.
Ο τίτλος Σκιά και Σκόνη παραπέμπει απευθείας στο αρχαίο ρητό pulvis et umbra sumus (σκόνη και σκιά είμαστε), λειτουργώντας ως φιλοσοφικός άξονας, αλλά και ως ψίθυρος ταπεινότητας μπροστά στο μέγεθος της ζωής και της φθοράς. Οι στίχοι διατρέχουν τόπους και εποχές – από την Παλμύρα και τη Ζάκυνθο ως τη Λιμπερτάλια και τους πίνακες του Γκόγια – μετατρέποντας το ταξίδι σε ένα ποιητικό οδοιπορικό συλλογικής και υπαρξιακής μνήμης.
Με μια εναλλαγή ρυθμών, ύφους και τόνων – άλλοτε επικών, άλλοτε εξομολογητικών, σαρκαστικών ή στοχαστικών – η συλλογή καλεί τον αναγνώστη σε ένα ποιητικό σύμπαν γεμάτο πύρινες εικόνες, παραισθήσεις, προσωπικές μυθολογίες και μεταφυσικές ρωγμές.
***
ΟΥ ΝΕΜΕΣΙΣ

Θα μας ξεριζώσει κάποτε ένας νέος πειρασμός
από τους κάμπους της ευθύγραμμης ζωής μας
του δεδομένου γήρατος που γίνεται καημός.
Θα είναι τότε η επιλογή ολότελα δική μας;

Μόνοι σαν έρμαια του νου και στα ξεσπάσματα μας
ανήμποροι μας μοιάζαμε μέσα σε φυλακή
σφυρήλατα ορίζαμε τα χάρτινα δεσμά μας
αθάνατοι βαδίζαμε, μα ήμασταν νεκροί.

Ο πειρασμός έχει όνομα και του θανάτου μοιάζει
του έρωτα, της ηδονής, της αέναης φυγής
απ’ το δικό σου πέλαγος γεννιέται και πηγάζει,
το πιο φριχτό ναυάγιο είναι της σιωπής.