Ένα παιδί σε ένα θρανίο που θαρρείς τραυλίζει από το τρέμουλο, μια δασκάλα που γίνεται ασπίδα στο διαφορετικό σε μια σχολική γιορτή, ένα κορίτσι που καταφέρνει να ενώσει τις συλλαβές και να ισιώσει το κορμί της, ένα σχολείο σε μια φυλακή και μια ιστορία για τη θάλασσα, μια υπόσχεση κάποιου δάσκαλου που δίνει φτερά σε παπούτσια χορού να πετάξουν στην άλλη άκρη του κόσμου. Ένα σύστημα σκληρό, διαχωριστικό, μια διαιώνιση της ανισότητας και ένας κάδος απορριμμάτων για την αποτυχία στην επίδοση. Και όμως όνειρα γεννιούνται μέσα σε αυτές τις αίθουσες και μια μικρή ελπίδα που ξεπηδά από την ανυπακοή, από το θάρρος, από την ξεχασμένη γοητεία που ασκεί η γνώση στα νεανικά μυαλά. Ελπίδα και, αμυδρά στο βάθος η χαρά.
Έξω από τις αίθουσες κάποιοι παραμονεύουν, μεθοδικά. Είναι οι κλέφτες της χαράς. Ξέρουν τους τρόπους, έχουν τα μέσα. Κλέβουν τη χαρά, σβήνουν την ελπίδα, υποτάσσουν, βάζουν στο περιθώριο, διαλύουν την αθωότητα. Τα όνειρα που γεννήθηκαν στις αίθουσες δίνουν τον αγώνα τους να επιβιώσουν.
Κάποια το καταφέρνουν, άλλα όχι. Όμως το όνειρο της αίθουσας γίνεται το όπλο της νιότης που αντιστέκεται ακόμα και όταν τελικά υποκύψει…