Ένας πελεκάνος που λέγεται Πέτρος, ένας ψαράς που ορκίζεται πως γύρισε ο χαμένος του φίλος, κι ένα κορίτσι της Μυκόνου που ονειρεύεται τον πελεκάνο σαν όμορφο νέο. Από αυτή την απλή μυθική συνάντηση ξετυλίγεται μια ιστορία που μυρίζει αλμύρα και εστιάζει στο μέτρο: στο αγρόκτημα και τις εποχές του, στα πανηγύρια και τη μαγειρική, στις μικρές καθημερινές δουλειές που γίνονται γιορτή και ξαραθύμιο. Σταδιακά, ο μύθος του Πέτρου γίνεται σημάδι των καιρών και σύμβολο ενός τόπου που αλλάζει· ο τουρισμός –ελπίδα στην αρχή– μεγαλώνει, διογκώνεται, απαιτεί όλο και περισσότερα, κι όλοι πρέπει να αποφασίσουν τι κρατούν και τι αφήνουν πίσω. Με τρυφερό βλέμμα και καθαρή γλώσσα, το βιβλίο φωτίζει την αγάπη, τη μνήμη και την ευθύνη απέναντι στον τόπο. Δεν υμνεί ούτε καταδικάζει· στοχάζεται. Κι ενώ τα όνειρα της Ζαννετίνας διασταυρώνονται με τη ζωή, ο αναγνώστης καλείται να δει τη Μύκονο πίσω από τις βιτρίνες: εκεί όπου ένας πελεκάνος μπορεί να γίνει πρόσωπο αγαπημένο και μια κοινότητα να μετρηθεί με τον «γίγαντα» της εποχής – χωρίς ποτέ να χάσει την ψυχή της.