Ένας μπαμπάς. Μια κόρη που παρατάει τις σπουδές της. Μια σχέση με πολλά χρωστούμενα. Ένα οικογενειακό στοίχημα. Μουσικές και πάρτι. Φίλοι που παρστέκονται στα δύσκολα. Και κάτι λόγια που δεν λέγονται ποτέ κατάμουτρα.
Ένα μυθιστόρημα για τους δικούς μας ανθρώπους. Που θέλουμε να τους κάνουμε να πονέσουν. Πολύ. Ένα βιβλίο για τη ζόρικη ενηλικίωση των παιδιών και την ατελείωτη εφηβεία των γονιών τους. Ένα βιβλίο γι’ αυτό το δύσκολο πράγμα που λέγεται οικογένεια.

Αν κάποιος ξένος παρακολουθούσε τη σκηνή, δεν θα καταλάβαινε γιατί φωνάζαμε έτσι. Εκτός κι αν γνώριζε την εξίσωση του ελεύθερου χρόνου. Είναι η εξίσωση που εξηγεί τις οικογενειακές σχέσεις. Ο ελεύθερος χρόνος μηδενίζεται, όταν φτιάχνει κανείς οικογένεια. Ο ελεύθερος χρόνος ισούται, στο εξής, με οικογενειακό χρόνο. Ο προσωπικός χρόνος, δηλαδή ο χρόνος που μπορεί να κοιτάει κανείς το ταβάνι χωρίς να τον απασχολεί το χαλασμένο πλυντήριο ή αν ξεπάγωσαν έγκαιρα τα μπιφτέκια, μηδενίζεται απότομα. Είναι μια απλή εξίσωση με μία μεταβλητή. Ο μπαμπάς κρατούσε πεισματικά τον χρόνο του για τον εαυτό του. Μπαινόβγαινε στις ζωές των άλλων όποτε ήθελε.