Τα συμβάντα που αφηγείται το μυθιστόρημα του ΘΔΦ Τειχομαχία απέχουν μόλις μια δεκαετία από τον χρόνο της συγγραφής του, και καλύπτουν μια σύντομη περίοδο περίπου πέντε χρόνων, από τα μέσα του 1939 ως τις αρχές του 1944. Πρόκειται για τα χρόνια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, λίγους μήνες πριν από την έναρξή του στην Ευρώπη έως λίγους μήνες πριν από το τέλος της γερμανικής κατοχής στην Ελλάδα, όπου παρακολουθούμε την ενηλικίωση μιας παρέας μαθητών, αρχικά, και στη συνέχεια φοιτητών, που έχουν γεννηθεί και ζουν στην Αθήνα.
Η ενηλικίωση αυτή συμπίπτει με τη συνταρακτική εποχή της αντίστασης κατά των δυνάμεων κατοχής, αλλά και των διενέξεων των ελληνικών αντιστασιακών οργανώσεων που λίγο μετά την απελευθέρωση θα οδηγήσουν, όπως όλοι ξέρουμε, στον εμφύλιο πόλεμο.
Το κύριο πρόσωπο του αφηγήματος είναι ένας χαρισματικός και γοητευτικός νέος, που αποτελεί την ηγετική μορφή εκείνης της παρέας. Πνεύμα ανήσυχο, με άσβεστο πάθος για δράση, πασχίζει να χαράξει τον δρόμο του στις συνθήκες μιας συγκλονιστικής συγκυρίας που, μέσα στην καταστροφή, θέτει τα μεγάλα ερωτήματα για ένα νέο ξεκίνημα και μια δίκαιη κοινωνία. Στην αναζήτηση μιας απάντησης, ο ήρωάς μας μετακινείται από τη μια πολιτική παράταξη στην άλλη, καθώς όλες διαδοχικά τον απογοητεύουν. Επιδιώκει να βρει αλλού υποκατάστατα, στην τέχνη ή στον έρωτα, αλλά κι εκεί συναντά αδιέξοδα. Όταν η τελευταία του πολιτική μετακίνηση από την αριστερά στη συντηρητική παράταξη κρίνεται από τους παλιούς συντρόφους του ως προδοσία, έρχεται το αναπόδραστο τέλος.
Εδώ παρακολουθούμε την πορεία του ήρωα προς τον πρόωρο θάνατό του, με μια προφανή αναφορά στον ιλιαδικό Έκτορα, μέσω του τίτλου του μυθιστορήματος, που παραπέμπει στη Ραψωδία Μ του αρχαίου έπους. Εκεί ο «τραγικός» ήρωας των Τρώων γνωρίζει τη μεγαλύτερη δόξα, στη μάχη μπρος στα τείχη του στρατοπέδου των Αχαιών, πριν οδηγηθεί μόνος στο τελικό αδιέξοδο και τον θάνατο κάτω από τα τείχη της Τροίας, όταν πια και οι θεοί τον εγκαταλείπουν.