Η περιορισμένη εδαφική επικράτεια του νεοσύστατου ελληνικού κράτους του 1830 και η ανάδυση του φαινομένου των ενσυνείδητων εθνικιστικών κινημάτων της Ευρώπης του 19ου αιώνα συνέβαλαν στην ανάδειξη της Μεγάλης Ιδέας και του Αλυτρωτισμού, αποκυήματα του πολιτικού ρομαντισμού, που έγιναν ο κεντρικός πολιτικός άξονας του νεαρού ελληνικού κράτους με την προοπτική της εθνικής του ολοκλήρωσης.
Η απελευθέρωση των αλύτρωτων αδελφών και η επιδίωξη της ένωσης όλων των αλύτρωτων ελληνικών τόπων ως πολιτικό πρόσταγμα δημιούργησαν εθνική συναίνεση και ήταν φυσική επιταγή και θρησκευτική υποχρέωση για όλους τους Έλληνες.
Με αφορμή πολιτικά και πολεμικά γεγονότα που είχαν σχέση με τον «Μεγάλο Ασθενή» και τις Μεγάλες Δυνάμεις και καθόριζαν τον νέο χάρτη των βαλκανικών κρατών, όλο τον 19οαιώνα ως τις αρχές του 20ου, οι αλύτρωτοι Έλληνες της οθωμανικής επικράτειας, με την ανοχή ή ακόμα και τη στήριξη του ελληνικού κράτους, ξεσπούσαν σε συνεχείς εξεγέρσεις και επίμονα διεκδικούσαν την εθνική τους αυτοδιάθεση και την ένωσή τους με την πατρίδα Ελλάδα.