Ο Αργύρης Οικονόμου τσαλάκωσε το τελευταίο κουτάκι μπύρας, ρεύτηκε, σκούπισε με την ανάστροφη του χεριού του το στόμα του και το καθάρισε στην λιγδιασμένη, κάποτε άσπρη, φανέλα του. Αν και φθινόπωρο, η μέρα ήταν αρκετά ζεστή, θύμιζε Ιούλιο, και στο δωμάτιο χωρίς κλιματισμό τα πράγματα ήταν χειρότερα. Πάτησε το κουμπί του τηλεκοντρόλ και έκλεισε την τηλεόραση. Σηκώθηκε και παραπατώντας προχώρησε προς την μπαλκονόπορτα και βγήκε να πάρει λίγο αέρα στο μπαλκόνι. Η διαφορά βέβαια της θερμοκρασίας έξω σε σχέση με το μέσα ήταν αδιόρατη, αλλά κάτι ήταν και αυτό. Στο μυαλό του στριφογύριζαν διάφορες σκέψεις και προσπαθούσε απεγνωσμένα να τις βάλει σε μια τάξη και να αποφασίσει ποια τακτική να ακολουθήσει. Από την μια τον έψαχναν για την υπόθεση Βυτινάρου και από την άλλη ο Πλευράκος είχε βάλει λυτούς και δεμένους να τον βρουν. Σε αυτή την περίπτωση μπορεί να είχε κάποιο οικονομικό όφελος.
Το ζήτημα όμως ήταν ότι και στις δύο περιπτώσεις η κατάσταση ήταν «μπρος γκρεμός και… πίσω ρέμα». Αναστέναξε και έπιασε το κιγκλίδωμα και με τα δύο του χέρια. Στο τέλος πήρε την απόφασή του. Θα πήγαινε σε αυτή την υπηρεσία, θα παρουσιαζόταν και θα τους έλεγε την αλήθεια και ας μην τον πιστεύανε. Άκουσε το κινητό του να χτυπάει και έκανε να γυρίσει και να μπει πάλι μέσα, όταν μια ανεπαίσθητη κίνηση δίπλα του, τον έκανε να αναριγήσει.
— Εσύ; Πρόλαβε να ψελλίσει πριν ο νόμος της βαρύτητας φροντίσει να τον στείλει να συναντήσει με ορμή το οδόστρωμα…