Έλεγαν οι παλαιοί ότι κανένας δημοσιογράφος δεν απολύεται για είδηση που δεν έγραψε. Ήταν μια φράση που άκουσα πρώτη φορά όταν άρχισα να εργάζομαι στο Βήμα και μου έμεινε καρφωμένη στο μυαλό. Δεν ήταν εύκολο πάντα να δημοσιεύσεις τις ειδήσεις που έγραψες. Ο πρώτος βασικός λόγος ήταν ότι μπορεί να μην άρεσε η είδηση στον αρχισυντάκτη και ο δεύτερος ότι μπορεί να πέρασε η δημοσιότητά της, μέχρι να δημοσιευθεί. Αλλά υπήρχαν κι άλλοι –γνωστοί ή άγνωστοι σε μένα– λόγοι που δε δημοσιεύθηκαν ειδήσεις μου.

Η δεύτερη φράση που μου καρφώθηκε στο μυαλό ήταν αυτή που μας έλεγε συνεχώς ο αείμνηστος διευθυντής της εφημερίδας, Χάρης Μπουσμπουρέλης, ότι οι δημοσιογράφοι που έγιναν πλούσιοι έγιναν για ειδήσεις που δεν έγραψαν. Εύκολα μπορεί να αντιληφθεί κανείς ότι αναφερόταν στην απόκρυψη γεγονότων προς όφελος κάποιων ή προς εξυπηρέτηση συμφερόντων, μέσα από ένα είδος «εκβιασμού».

Τις ειδήσεις, λοιπόν, που δε μπόρεσα να δημοσιεύσω ή να μεταδώσω από την τηλεόραση τις συγκέντρωσα, τις αξιολόγησα και τις ενέταξα σε αυτό το βιβλίο.