Αβέρνο. Μικρή ηφαιστειογενής λίμνη στα δυτικά της Νάπολης. Για τους Ρωμαίους, η είσοδος στον Κάτω Κόσμο, το πέρασμα από τον έναν κόσμο στον άλλο.

Η ψυχή μου
συντρίβεται από την προσπάθεια
να ανήκει στη γη —

Τι θα κάνεις εσύ
όταν θα έρθει η σειρά σου στο λιβάδι με τον θεό;

Από το «Περσεφόνη η περιπλανώμενη»

«Είναι χειμώνας πάλι, κάνει κρύο πάλι». Με αυτή την εκπληκτικά πρωτότυπη μεταφορά του μύθου της Περσεφόνης, η οποία επιτυγχάνεται μέσω της δεξιοτεχνικής συνύφανσης ποικίλων αφηγηματικών νημάτων, όπου ο μύθος και η καθημερινότητα αναμετριούνται και συγχωνεύονται, η Λουίζ Γκλικ μάς μεταφέρει στις παγωμένες ακτές της λίμνης Αβέρνο. Εδώ, δεν προσφέρεται ένας χάρτης για την αρχή ή το τέλος του ταξιδιού, αλλά o «χάρτης που οδηγεί σ’ εκείνο το μέρος»: η «αναπαράσταση» του πού βρισκόμαστε, του οδυνηρού, ατέρμονου παρόντος. Εδώ, η παρηγοριά της αναγέννησης και της ανανέωσης επισκιάζεται από την αμεσότητα της απώλειας. Εδώ, οι πολλαπλές φωνές που ηχούν σ’ αυτά τα ποιήματα ανασκάπτουν τη μνήμη για να διερευνήσουν τη φύση των οικογενειακών δεσμών, του έρωτα, της μοναξιάς και της λήθης, θρηνούν την απώλεια με μια απόγνωση μαλερικών αποχρώσεων, ψηλαφούν το υπαρξιακό ρήγμα ανάμεσα στην ψυχή και στο σώμα. Οι εκτενείς ποιητικές ακολουθίες του Αβέρνο αντηχούν για πολύ καιρό: οι πινελιές ειρωνείας και το λεπτό χιούμορ, που ενυπάρχουν σε έναν διασκελισμό, σε μια έλλειψη, το ιλιγγιώδες βάθος των λακωνικών της σκέψεων, ανατέμνουν το ανθρώπινο πεπρωμένο σε μια αδιάκοπη αναζήτηση της καθολικότητας.