«Στα δεκατέσσερά μου, πίστευα πως η αξία μου μετρούσε σε κιλά. Άρχισα να μικραίνω, να σβήνω, ώσπου η καρδιά μου κόντεψε να σταματήσει. Στο νοσοκομείο έμαθα τι σημαίνει όριο — αλλά και τι σημαίνει θαύμα. Γιατί μέσα στο σκοτάδι, κάθε φορά που προσευχόμουν, μια φωνή μού ψιθύριζε: “Δεν είσαι μόνη. Η ζωή είναι δώρο”».

Η νευρική ανορεξία δεν είναι επιλογή. Είναι ένας εσωτερικός πόλεμος ανάμεσα στη φωνή που λαχταρά ζωή και στη φωνή που πνίγεται από τον φόβο. Επιλογή όμως είναι να σταθείς απέναντί της, να κοιτάξεις τον καθρέφτη και να πεις: θέλω να ζήσω. Η Ελισάβετ Φωτιάδου γράφει με ειλικρίνεια και βαθιά ευαισθησία για τα χρόνια της σιωπής και της απώλειας, για τον δρόμο που την οδήγησε ξανά στη ζωή και στο φως. Μέσα από τον πόνο, ανακαλύπτει την πίστη — και μέσα από την πίστη, την ελευθερία.

«Δεν είμαι πια ένα σώμα που προσπαθεί να εξαφανιστεί.
Είμαι μια ψυχή που βρήκε χώρο να αναπνεύσει».