Το βράδυ εκείνο ο γέροντας δεν έβαλε μπουκιά στο στόμα του. Πήρε τη θέση του πλάι στο παραγώνι της εξώπορτας κάτω από τις κληματαριές που \'πλεκαν τα φύλλα τους ψηλά, θαρρείς ίσαμε το φεγγάρι το πλανοφόρο που του παράστεκε στις ώρες της σιωπής.
Σ\' αυτές τις ώρες της περισυλλογής, ο γενειοφόρος γέροντας με το ρασοφόρι έμοιαζε με τους καλόγερους των μοναχικών ταγμάτων των Τραπιστών, που τη ζωή τους κάρφωναν πίσω απ\' ωκεανούς σιωπής. Στύλωνε τα μάτια του στο κενό κι έλεγες πως μ\' αυτό επικοινωνεί και συνδιαλέγεται και πως φεύγει πίσω από τη θεατή πλευρά του κόσμου, εκεί όπου χάνονται τα ιστιοφόρα σαν τα καταπίνει ο ορίζοντας.