Η κλασική νουβέλα του Τόμας Μανν γράφτηκε το 1911, μετά τον θάνατο του Γουσταύου Μάλερ που τόσο επηρέασε τον Τόμας Μανν και κατά συνέπεια το εν λόγω έργο. Σε επιστολή του στην Ελ. Τσίμερ, το 1915, ο συγγραφέας έγραφε: Βέβαια, είναι κατά ένα μεγάλο μέρος μιά ιστορία θανάτου και επιπλέον του θανάτου ως ανήθικης, δελεαστικής δύναμης - μιά ιστορία τής ηδονής τής εκμηδένισης. Αλλά ο ιδιαίτερος στόχος μου ήταν το πρόβλημα τής αξιοπρέπειας τού καλλιτέχνη. Στην αρχή, η πρόθεσή μου δεν ήταν τίποτα λιγότερο από το να διηγηθώ τον τελευταίο έρωτα τού Γκαίτε, τον έρωτα του εβδομηντάχρονου γι\' αυτό το κοριτσόπουλο που ήθελε με κάθε τρόπο να το παντρευτεί, [...] μιά άθλια, όμορφη, γκροτέσκα, συνταρακτική ιστορία, από την οποία, προς το παρόν, βγήκε ο Θάνατος στη Βενετία.