Είναι το δέκατο τρίτο βιβλίο του Ν. Μαργιωρή και πρωτοεκδόθηκε το 1979 (τρεις εκδόσεις). Ασχολείται με τους προγόνους των Ελλήνων, τους Δραβίδες. Πρόκειται για μια εποχή που έληξε γύρω στα δώδεκα έως δεκάξι χιλιάδες χρόνια προ Χριστού.
Σ’ αυτή την μακρινή εποχή με τα υπερόπλα τους αλληλοβυθίστηκαν η Ατλαντίδα (στον Ατλαντικό ωκεανό) και η Ενδοχώρα (το μεγαλύτερο μέρος της σημερινής Μεσογείου θαλάσσης) ύστερα από έναν πόλεμο σκληρό με τους αντιπάλους των Δραβίδων, τους Ατλαντίνους, οι οποίοι είχαν δημιουργήσει τότε πολλά δεινά. Βυθίστηκε και χάθηκε ένας λαμπρός λαός (δραβίδες) με ισχυρό πολιτισμό τεχνικό και ιδίως πνευματικό και επέζησαν μόνο όσοι βρέθηκαν στα υψηλά βουνά της ατέλειωτης πεδιάδας της Μεσογείου.
Περιγράφεται η τραγωδία του -κατακλυσμού- σε όλη της την διάσταση και λεπτομέρεια και όχι όπως συμπιεστικά την αναφέρει στην Πεντάτευχό του ο Μωυσής. Μετά τον καταστρεπτικό πόλεμο που δημιούργησαν οι Ατλαντίνοι εις βάρος των Δραβίδων ο Ατλαντικός και ο Ειρηνικός ωκεανός έσπασαν τα φράγματά τους και μπήκαν μέσα στην Ενδοχώρα. Την έκαναν Μεσόγειο θάλασσα και σκέπασαν χιλιάδες πόλεις και χωριά των προγόνων Δραβίδων. Ακόμα η θάλασσα της Αφρικής, η τώρα έρημος Σαχάρα, κύλησε στη Μεσόγειο και έπνιξε τα πάντα.
Αυτοί που επέζησαν γύρισαν στην ηπειρωτική Ελλάδα, όπως ο Δευκαλίωνας και η Πύρρα και επειδή ακριβώς έπλεαν συνεχώς στην θάλασσα, στα πελάγη, μετονομάστηκαν σε Πελασγοί και αργότερα που κατήλθαν οι άριοι και έγινε μίξη των δύο λαών, Πελασγών και Αρίων, σχημάτισαν τους Έλληνες.
Μεγάλο μέρος των διασωθέντων Δραβίδων τράβηξε προς την Ανατολή και έφθασαν στην Ινδία, έξι χιλιάδες χρόνια πριν φτάσουν εκεί οι Άριοι, και είναι αυτοί που δημιούργησαν την Γιόγκα και τα Φιλοσοφικά Συστήματα που την συνοδεύουν, καθώς και τον Ινδικό λαό και Πολιτισμό, ο οποίος στον μεγαλύτερό του βαθμό είναι μεταφορά του πολιτισμού των Δραβίδων - Πελασγών - Ελλήνων.
Στο βιβλίο αυτό παρατίθενται επίσης αρχαιολογικά, γλωσσολογικά, ιστορικά και μεταφυσικά τεκμήρια και ντοκουμέντα που πιστοποιούν την ως άνω άποψη.