Οι κεφαλαιουχικές εταιρίες εξασφαλίζουν στους εταίρους το προνόμιο του περιορισμού της ευθύνης. Οι εταιρικοί δανειστές, συνεπώς, δικαιούνται να στραφούν μόνο κατά της εταιρικής περιουσίας, η οποία όμως στη συχνή περίπτωση της εταιρικής αφερεγγυότητας είναι συνήθως ανύπαρκτη. Για την -εκ των υστέρων, δηλαδή μετά την περιέλευση της εταιρίας σε κατάσταση αφερεγγυότητας - προστασία των εταιρικών δανειστών έχει επιχειρηθεί, στον ελληνικό χώρο, η αξιοποίηση της θεωρίας της άρσης της αυτοτέλειας του νομικού προσώπου, ούτως ώστε να στραφούν εκείνοι κατά των εταίρων.
Σε αντίθεση με τη γνωστή ως άνω θεωρία -η οποία έχει όμως περιορισμένη πρακτική αξία, καθώς οι προϋποθέσεις για την αξιοποίησή της οφείλουν να είναι ιδιαίτερα αυστηρές - terra incognita στην Ελλάδα αποτελεί η προστασία των εταιρικών δανειστών, μέσω της δυνατότητάς τους να στραφούν κατά των διοικούντων κεφαλαιουχικές εταιρίες. Αντικείμενο της παρούσας μελέτης είναι η ανίχνευση των νομικών ερεισμάτων, τα οποία θα επιτρέψουν στους εταιρικούς δανειστές να καταφύγουν σε αυτό το είδος προστασίας. Μετά το έρεισμα, την οριοθέτηση και τη δικαιολόγηση της έρευνας αναπτύσσονται στη μελέτη οι νομικοί κανόνες, οι οποίοι θεμελιώνουν την ευθύνη των διοικούντων, και καθορίζονται τα όρια της ευθύνης αυτής. Οι κανόνες αυτοί δεν διαρρηγνύουν την αρχή του περιορισμού της ευθύνης, καθώς οι διοικούντες δεν ευθύνονται για υποχρεώσεις της εταιρίας αλλά για δικές τους. Η κατάφαση δε της εξεταζόμενης ευθύνης είναι δυνατόν όχι μόνο να προστατεύσει τους εταιρικούς δανειστές εκ των υστέρων αλλά και να λειτουργήσει υπέρ αυτών προληπτικά, διασφαλίζοντας προσεκτικότερη διαχείριση. Περαιτέρω, η αποδοχή της εν λόγω ευθύνης δεν υπηρετεί μόνο τα συμφέροντα των εταιρικών δανειστών αλλά και ευρύτερα οικονομικά συμφέροντα, εναρμονίζεται δε με γενικότερες αξιώσεις απόδοσης δικαιοσύνης.