Στην περίπτωση του Ελληνισμού της Βορείου Ηπείρου, η εξωτερική πολιτική της Ελλάδας είναι τελείως αναποτελεσματική. Οι εκάστοτε πολιτικές ηγεσίες της χώρας έδειξαν αδικαιολόγητη αδιαφορία για την έκρυθμη κατάσταση, η οποία επικρατούσε και συνεχίζει να επικρατεί στη Βόρειο Ήπειρο. Στο μισό αιώνα που διήρκεσε η τυραννική δικτατορία του Εμβέρ Χότζα, μαζί με το πρώτο αθεϊστικό του κράτος στον κόσμο, το ενδιαφέρον των ελληνικών κυβερνήσεων για την τύχη του Ελληνισμού στην Αλβανία υπήρξε σκανδαλωδώς από περιορισμένο μέχρι ανύπαρκτο.
Αλλά και μετά τη λήξη του τυραννικού χοτζικού καθεστώτος, νέοι τύραννοι, περιτυλιγμένοι με τον απατηλό μανδύα της δημοκρατίας και του σοσιαλισμού, συνεχίζουν ακάθεκτα την άθλια πολιτική των προκατόχων τους έναντι των μειονεκτικών και ανθρώπινων δικαιωμάτων του λαού της Βορείου Ηπείρου. Η πολιτική αστάθεια, η οποία προέκυψε απο την πτώση του κομμουνιστικού καθεστώτος, ήταν αδύνατον να αντιμετωπιστεί από τη διάδοχη κατάσταστη. Διότι η χώρα ούτε δημοκρατικές εμπειρίες διέθετε ούτε ικανές πολιτικές προσωπικότητες, οι οποίες θα μπορούσαν να οδηγήσουν το λαό και τη χώρα στις νέες απαιτήσεις της οικονομίας της αγοράς, στη δημιουργία δημοκρατικών βάσεων, στην εξασφάλιση των πολιτικών και ανθρώπινων δικαιωμάτων ολόκληρου του αλβανικού λαού, και ιδιαίτερα των μειονοτικών και άλλων δικαιωμάτων της ελληνικής εθνότητας, η οποία από της ιδρύσεως του αλβανικού κράτους μέχρι σήμερα, έζησε μέσα σε ένα περιβάλλον φυλακίσεων, εκτελέσεων, εξοριών, εθνικής αποξένωσης και απόλυτης αδιαφορίας εκ μέρους των διαφόρων διεθνών οργανισμών.
Σήμερα, σε μια εποχή, όπου παγκόσμια, παρατηρείται μια άνθηση των ανθρώπινων δικαιωμάτων, και οι εθνικές μειονότητες της Ευρώπης σταθεροποιούν τη θέση τους έναντι της κυρίαρχης εθνότητας, γιατί η ελληνική εθνότητα αναγκάζεται να εγκαταλείψει την πατρώα γη της;