Η Αστροφώτιστη δεν φοβόταν το σκοτάδι, ένοιωθε στοργή γι\' αυτό. Το έπιανε απαλά, με τα φωτεινά της χέρια και το άνοιγε! Και τότε μέσα από το μαύρο ύφασμα της νύχτας, έβγαινε ένα φως! Έτσι ήταν το σκοτάδι, φως που είχε παραπλανηθεί και ήταν τώρα φυλακισμένο μέσα στην πλάνη του. Και εκείνη το άνοιγε, όπως ένα λουλούδι, για να ελευθερώσει το άρωμα και την ομορφιά που είχε εγκλωβίσει μέσα του. Και υπάρχουν πολλά τέτοια σκοτάδια που έχουν κάποιον μέσα τους που περιμένει να βγει και δεν είναι άλλος από τον ίδιο μας τον εαυτό.