Ο Αλέξης γύρισε το κλειδί στην κλειδαριά, σίγουρος πως θα του αντιστεκόταν με την σκουριά της, μα εκείνη παραδόξως έδειξε την προθυμία της να τον καλοδεχτεί. Άνοιξε διάπλατα τα παράθυρα και το λιγοστό φως του απόβραδου χρωμάτισε το δωμάτιο. Εικόνες, σκιές, μυρωδιές τον πλημμύρισαν. Πόσες χαρές και πόσες πίκρες μέσα σ\' αυτό το σπίτι... Χιλιάδες αναμνήσεις... Κανένα από τα αρχοντικά που απόκτησε κατοπινά, δεν κατάφερε να του τις σβήσει. Κανένα δε νοστάλγησε όπως εκείνο. Ποτέ δεν μπόρεσε άλλο να αγαπήσει. Θυμήθηκε τα λόγια της Ματούλας. "Η ζωή πρέπει να πηγαίνει μπροστά. Οι αναμνήσεις, καλές ή κακές όταν γίνονται ασύμφορες, καλά θα κάνουν να καταχωνιάζονται στο από μέσα τσεπάκι. Εκεί, στην άκρη αριστερά, μέσα από το σακάκι..." Για φαντάσου, εκείνος δεν είχε σκεφτεί πως υπήρχε εσωτερικό τσεπάκι. Στη δική του ζωή το παρελθόν ενεργούσε καθοριστικά...