Δεν ήταν όλα τόσο ωραία στον Ελληνικό Κινηματογράφο που προηγήθηκε από τον σημερινό. Μερικά μάλιστα δεν ήταν καθόλου ωραία, όπως η πίσω μεριά του φεγγαριού, η σκοτεινή, αυτή που δεν φαίνεται. Έτσι όμως γράφεται η ιστορία. Χωρίς να ξεχωρίζει τη μέρα από τη νύχτα και χωρίς να επιλέγει τα «καλά», ξεχνώντας τα «άλλα». Αυτό κάνω κάθε φορά που θυμάμαι και γράφω για εκείνη την εποχή, έστω και αν δυσαρεστώ μερικούς. Δεν φταίω όμως εγώ. Φταίνε οι ίδιοι και η πραγματικότητα. Νομίζω ότι λέγοντας τα πάντα, με την πολύτιμη βοήθεια της νοσταλγίας, που προσπαθεί να μαλακώσει τις πληγές, είναι ότι καλύτερο μπορούμε να προσφέρουμε, εμείς τουλάχιστον που ζήσαμε εκείνα τα δύσκολα χρόνια, γι’ αυτόν που με τον τρόπο του έγραψε μερικές από τις σελίδες της πρόσφατης ιστορίας μας: τον παλιό, χωρίς να μπορώ υπεύθυνα να πω και πόσο καλό, Ελληνικό Κινηματογράφο.