Ο ίδιος ο τίτλος του βιβλίου του Σταύρου Α. Παπαγιάννη, "Βλάχοι και Βλαχόφωνοι Έλληνες. Δύο ξεχωριστές και εχθρικές μεταξύ τους εθνοτικές ομάδες", αποδίδει περιληπτικά και με ακρίβεια, το περιεχόμενό του. Ο συγγραφέας, με το πρώτο βιβλίο του, "Τα παιδιά της λύκαινας", αποκάλυψε, με αδιάσειστα ντοκουμέντα, τα εγκλήματα της Ρωμαϊκής Λεγεώνας στη διάρκεια της Κατοχής στην Ελλάδα, θύματα της οποίας ήταν τόσο οι "Γκραίκοι" όσο και οι βλαχόφωνοι.
Tο γεγονός αυτό παρακίνησε τον συγγραφέα να μελετήσει την ιστορiα, τις αυτοπροσδιοριστικές διακηρύξεις και τη συμπεριφορά των βλαχοφώνων. Η έρευνά του αυτή απέδειξε ότι ανάμεσα στους βλαχόφωνους της χώρας μας, ελληνικής καταγωγής και συνείδησης, κρύβονται και δρουν οι αυτοπροσδιορισθέντες ως συγγενείς των Ρωμανών Βλάχοι, πράκτορες ή ακούσιοι διεκπεραιωτές της γνωστής προπαγάνδας της Iταλiας και της Ρουμανίας, που αγωνίζονταν στο παρελθόν να ιδρύσουν Βλαχικό Κράτος. Οι ίδιοι επιδίωξαν και έχουν πετύχει να αναγνωριστεί βλαχική μειονότητα στη χώρα μας, με τις σχετικές αποφάσεις του Ευρωκοινοβουλίου και της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Η εμφάνιση και δράση των προπαγανδιστικών οργανώσεων των Βλάχων ΚΕΜΟ και EBLUL στη χώρα μας έχουν προκαλέσει την αντίδραση των βλαχόφωνων Ελλήνων, με αποτέλεσμα οι δυο ομάδες να βρεθούν, για άλλη μια φορά, σε αντίπαλα στρατόπεδα.