Αρκετά καλό. Ένας έρωτας με πισωγυρίσματα, το θέλω κόντρα στο πρέπει και πίσω από όλα αυτά ένα συμφέρον οικονομικό κι ένας αθέμιτος ανταγωνισμός. Ο πατέρας της ηρωίδας δολοφονείται γιατί ανακάλυψε ένα νέο είδος βαμβακιού που μπορεί να φυτευτεί σε άγονες περιοχές. Επανάσταση!!! Η κοπέλα, αρραβωνιασμένη, γνωρίζει έναν αντιπρόσωπο της Εθνικής Τράπεζας της Ελλάδος στην Αλεξάνδρεια που αντί να κλείσει τους λογαριασμούς της Τράπεζας με την διαλυόμενη παροικία των Ελλήνων (δεκαετία του 1930, αναταραχές με την αγγλοκρατία της Αιγύπτου κλπ.) κάνει νέα ανοίγματα, που θα του κοστίσουν τη θέση και θα μετατεθεί πίσω στην Αθήνα. Ο καμβάς είναι αληθινός (όντως υπήρξε τέτοιος υπάλληλος τράπεζας και τέτοιος βαμβακοπαραγωγός) αλλά τα γεγονότα είναι μυθιστορηματικά. Πού είναι κρυμμένοι οι σπόροι της νέας παραγωγής; Πού είναι η φόρμουλα; Ποιος κανόνισε τη δολοφονία του παραγωγού; Και γιατι η κοπέλα διάλεξε τον Άγγλο κι όχι τον Έλληνα; Χωρίς να είναι καθαρά αστυνομικό και χωρίς να κουράζουν οι λογοτεχνικές περιγραφές της μάγισσας Αλεξάνδρειας, παρακολουθούμε την ιστορία ενός έρωτα με προδιαγεγραμμένο τέλος. Το κουραστικό ήταν οι άγνωστες για μένα λέξεις που χρησιμοποιούν οι Έλληνες της Αιγύπτου κι αναγκαζόμουν να τρέχω στις τελευταίες σελίδες συνέχεια. Τέσπα. Κι ο Καβάφης, στα τελευταία του, να ανοίγει και να κλείνει με την παρουσία του το βιβλίο, χωρίς να προσφέρει κάτι ιδιαίτερο στην πλοκή. Αρκετά καλό.