"...Στον Όλυμπο, την άσειστη των αθανάτων έδρα,/
δεν την τινάζουν άνεμοι, μήτε βροχές την δέρνουν,/
μήτες χιονιάς σιμώνει αυτού, μον\' άπειρη γαλήνη,/
ανέφελη και λευκό φως ολούθε είν\' χυμένο./
Εκεί οι μάκαρες θεοί τέρπονται στον αιώνα..."
(Όμηρος, Οδύσσεια).
Αυτή την άπειρη γαλήνη, που περιγράφει ο Όμηρος, βιώσαμε κι εμείς στα αλλεπάλληλα ταξίδια μας, που κάναμε στον Όλυμπο προκειμένου να ολοκληρωθεί αυτό το βιβλίο.
Τρία χρόνια κράτησε το μαγικό ταξίδεμα στο θεϊκό αυτό βουνό, την "άσειστη των αθανάτων έδρα", πότε με χιόνια, πότε με βροχές, πότε με καύσωνες και πότε με τις τρυφερές λιακάδες της άνοιξης.
Κάθε φορά ανακαλύπταμε και μια καινούργια γωνιά. Ένα καινούργιο τοπίο. Ο Όλυμπος δεν είναι ποτέ ίδιος. Αλλάζει συνέχεια πρόσωπα, διαθέσεις, καιρό, εικόνες... τοπία. Πότε φαντάζει ευκολοδιάβατος κι άλλοτε πάλι είναι δύσβατος κι επικίνδυνος, αλλά ποτέ δεν παύει να είναι γοητευτικός και λειτουργεί σαν ένας ανίκητος μαγνήτης για όσους θέλουν να γίνουν ένα μ\' αυτόν και να τον εξερευνήσουν. [...] (από τον πρόλογο του βιβλίου)