Ο κόσμος μας, δεν είναι μόνο ημέρα και φως. Έχει και τις νύχτες του. Αυτές οι νύχτες, κάποτε είναι ασέληνες και φρικτά σκοτεινιασμένες. Με μπόρες και καταιγίδες δυνατές, που συνταράζουν και συγκλονίζουν τον άνθρωπο. Αφήνουν μέσα τους να ξεχυθεί όλη η απαισιοδοξία, που μπορεί να αισθανθεί ο άνθρωπος κάποιες ώρες της ζωής του. Αισθάνεται τότε να λείπει το φως, να κυριαρχεί το σκοτάδι και να απλώνεται εξουθενωτικό γύρω του. Και μέσα σ\' αυτό, μαζί και ο θάνατος, που γίνεται κυρίαρχος και διαφεντευτής της ζωής. Αυτή την πραγματικότητα έχει ζήσει η ανθρωπότητα, στην πορεία της ιστορίας της, πολλές φορές. Ιδιαίτερα όμως, στον 20ο αιώνα, με τους δύο παγκόσμιους πολέμους και τους, δεκάδες τοπικούς.... Και δεν ήταν μόνο η Ναζιστική Γερμανία. Αυτή "συστηματοποίησε" κι έφθασε στην αποκορύφωση του κακού.
Μέσα στον αιώνα αυτό και σχεδόν στα μέσα του, αναφάνηκε η απαισιότερη ίσως εικόνα του ανθρώπινου καταντήματος, με το ναζισμό. Ήταν το σύστημα, που δεν γνώριζε το έλεος, την αγάπη, τη φιλανθρωπία, τίποτα ευγενικό από όσα έχει ο κόσμος και η ιστορία. Ήταν αντιανθρώπινο, αντίθεο και αντιχριστιανικό. Ο "νέος" θεός, ήταν ο Χίτλερ. [...]
(Ι.Δ. Αναστασάκης) (Από τον πρόλογο του βιβλίου)