Αφού η καμπάνα μπορεί κάθε ώρα να χτυπά για τον καθένα, αφού κανένας δεν είναι μόνος του ένα χωριστό νησί, αλλά ένα κομμάτι του όλου, η επιτέλεση χρέων κι η προσφορά είναι αυτή που οδηγεί στην αθανασία.
Ναι· μπορεί κι ελπίδα κάποτε να φθίνει, να τρεμοσβήσει σαν κερί, μα αυτό που στο σωστό τον άνθρωπο να σβήσει δε μπορεί είν\' η Ευθύνη.
Και βέβαια λέμε πως ο άνθρωπος χάνεται στο σκοτάδι ή και στην ομίχλη, μα είναι φορές που πολλοί μοιάζει να χάνονται στο φως.
Γιατί στιγμές το φως καίει και κάποιοι το τιμάνε ιλαρό και θαλερό. Μα το ταξίδι της ευθύνης πάντα παίρνει άλλους. [...]