Η απαστράπτουσα προσωπικότητα του Γεωργίου Καραϊσκάκη προσείλκυσε πολλούς, κατά το παρελθόν, συγγραφείς (ιστοριοδίφες, ιστορικούς, ποιητές, θεατρικούς συγγραφείς κ.ά.) και θα προσελκύει επίσης στο μέλλον λόγω αυτής ακριβώς της πολυσχιδούς μορφής του.

Μη όντας περασμένος στο κύτταρο της κοινωνικής πραγματικότητας, δηλαδή την οικογένεια, γιατί ήταν νόθος, ο γιος της καλογριάς, είδε την επανάσταση έξω από τους παραμορφωτικούς φακούς των κοινωνικών φαντασιώσεων, που κουβαλούσαν οι άλλοι συναγωνιστές του (Φαναριώτες, Κοτζαμπάσηδες, κληρονομικοί καπετάνιοι, καραβοκύρηδες).

Ο καθένας απ\' αυτούς πρόβαλε το προσωπικό συμφέρον και αντίστοιχα την κοινωνική ομάδα από την οποία προερχόταν. Ταύτιζε το συμφέρον της τάξης που εκπροσωπούσε με το συμφέρον του επαναστατημένου έθνους, επιδιώκοντας να υποκαταστήσει τον Τούρκο.

Αντίθετα, ο Καραϊσκάκης αγωνίστηκε για μια ιδανική μάνα-πατρίδα που δεν θα \'ταν σαν τη μάνα-πόρνη-μοίρα του. Η απόρριψη εκ μέρος του, της φυσικής μάνας, γέννησε στο κενό της ψυχής του την ανάγκη για τη δημιουργία μιας ιδανικής μάνας-πατρίδας, στοργικής και προστατευτικής για όλα τα τέκνα, όπως ακριβώς την οραματίστηκε και ο Διονύσιος Σολωμός για ανάλογους λόγους στους "Ελεύθερους πολιορκημένους". [...]